Verð að eiga þetta

Rakst á eftirfarandi á bloggsíðu þingmannsins tilvonandi; Guðmundar Steingrímssonar:

 "Það er dáldið fyndið að skoða Blaðið í dag. Á forsíðu er slegið upp þriggja daga gamalli frétt um nýjasta þjóðarpúls Gallup. Búið er að fjalla um þetta í öllum helgarblöðunum og öllum ljósvakamiðlum um helgina. Könnunin staðfestir það sem áður hefur komið fram. Sjálfstæðisflokkurinn er stór, Samfylkingin þarf að bretta upp ermar, Vinstri grænir sækja á, etc etc. Þannig að þetta er í sjálfu sér engin frétt, þó svo skoðanakannanir séu alltaf tíðindi. Á sama tíma og þjóðarpúls Gallups fór fram var hins vegar efnt til hvorki meira né minna en þriggja prófkjöra í þremur kjördæmum á landinu á vegum Samfylkingarinnar. Prófkjörsins í Suðvesturkjördæmi, svo dæmi sé tekið, er getið í lítilli einsdálkafrétt innarlega í blaðinu. Ég hefði gjarnan viljað hlera, með nýjustu græjum, þann ritstjórnarfund þar sem það var ákveðið með einhverjum snilldarrökum að slá mánaðarlegum þjóðarpúlsi Gallup, þriggja daga gömlum, upp á forsíðu með fréttaskýringu, en segja í rælni frá niðurstöðum þriggja prófkjöra sem hátt í 15.000 manns tóku þátt í. Ég þori að veðja að Andrés Magnússon er heilinn á bak við þetta, enda frábær blaðamaður, eða eins og það kallast á færeysku: Frábær blaðrari."

Hélt það ekki vera vilja stjórnmálamanna nútímans að vilja hlera, en svona er þetta, menn koma á óvart. Það þarf svosem ekki

Mikil ósköp er að heyra hversu bág staða Samfylkingarinnar fer illa í heimafólkið. Það er ekki bara Guðmundur sem á erfitt, framkvæmdastjóri Samfylkingarinnar hringdi og sagðist krefjast hrókeringa á ritstjórn og ef ekki yrði brugðist við kröfu hans myndi Samfylkingin grípa til aðgerða gegn Blaðinu.

Fylg­is­sveifl­ur og fylg­is­hrun

 Nið­ur­læg­ing Fram­sókn­ar­flokks og Sam­fylk­ing­ar er það sem eft­ir­tekt­ar­verð­ast er í nið­ur­stöð­um þjóð­ar­púls Capa­cent. Þeg­ar rýnt er töl­urn­ar er sýnt að íbú­ar í mesta þétt­býl­inu hafa al­gör­lega gef­ist upp á Fram­sókn­ar­flokkn­um og fylgi flokks­ins á höf­uð­borg­ar­svæð­inu er svo lít­ið að það hlýt­ur að vekja þeim hroll sem mál­ið varð­ar, en stuðn­ings­menn flokks­ins eru varla miklu fleiri en fram­bjóð­end­ur flokks­ins til þings og sveit­ar­stjórna. Aðr­ir hafa lík­ast til gef­ist upp. Fylgi Fram­sókn­ar­flokks­ins í þétt­býl­inu er frá þrem­ur pró­sent­um þar sem það er lægst og hæst rís það í fimm pró­sent­ust­ig. Au­mara verð­ur það varla hjá elsta stjórn­mála­flokki þjóð­ar­inn­ar. Þetta ger­ist á sama tíma og sam­starfs­flokk­ur­inn er að jafna sig hratt eft­ir fylg­is­hrun í síð­ustu kosn­ing­um.Sam­fylk­ing­in ligg­ur mátt­vana rétt ein­sog Fram­sókn­ar­flokk­ur­inn, en staða Sam­fylk­ing­ar­inn­ar hér í þétt­býl­inu er sér­stak­lega eft­ir­tekt­ar­verð. Fylg­is­tap Sam­fylk­ing­ar­inn­ar í þétt­býl­is­kjör­dæm­un­um þrem­ur er allt að tíu pró­sent­ust­ig­um. Í þeim kjör­dæm­um sem for­yst­an sit­ur, það er í Reykja­vík, er ekki hægt að tal­a um fylg­is­tap, frek­ar fylg­is­hrun. Sam­fylk­ing­in held­ur sínu í hin­um kjör­dæm­un­um þrem­ur. Það eitt get­ur ekki tal­ist við­un­andi. Flokk­ur­inn sem á að hafa leitt stjórn­ar­and­stöðu svo lengi hlýt­ur að eiga sókn­ar­færi og ætti að eðli­legu að bæta við sig, ekki tapa miklu fylgi þar sem verst er og rétt halda úr­slit­um síð­ustu kosn­inga þar sem best læt­ur. Sam­fylk­ing­ar­fólk hlýt­ur að vera áhyggju­fullt, hlýt­ur að vera and­vaka yf­ir bágri stöðu.Vinstri græn­ir hafa svo sem áð­ur mælst há­ir í skoð­ana­könn­un­um, en nú bend­ir margt til að meira sé að marka sterka stöðu þeirra en áð­ur. Um­hverf­is­mál­in eru mál stund­ar­inn­ar og eng­inn flokk­ur hef­ur ver­ið eins traust­vekj­andi þar og Vinstri græn­ir. Flokk­ur­inn mun ör­ugg­lega upp­skera í sam­ræmi við það.Staða Sjálf­stæð­is­flokks­ins er merki­leg. Flokk­ur­inn hef­ur ver­ið í rík­is­stjórn frá ár­inu 1991 og á þeim tíma hef­ur flokk­ur­inn auk­ið mis­mun­un þegn­anna meira en dæmi eru um, lýst sig fylgj­andi inn­rás í ann­að land og upp­sker nú stór­auk­ið fylgi. Auð­vit­að hef­ur Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn líka tek­ið þátt í ágæt­um mál­um, en ann­að hvort refsa ís­lensk­ir kjós­end­ur ekki eða þeir finna enga leið til þess, kannski þykja þeim aðr­ir flokk­ar ekki þess virði að þeir yf­ir­gefi Sjálf­stæð­is­flokk­inn þess vegna, jafn­vel ekki einu sinni þó Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn logi nán­ast stafna á milli í inn­an­flokks­átök­um.Frjáls­lyndi flokk­ur­inn virð­ist ætla að safn­ast til feðra sinna, nema veru­leg breyt­ing verði á. Ekki er nokk­ur leið að trúa því að áhugi flokks­manna á mál­efn­um gegn inn­flytj­end­um sé til­kom­inn sök­um veikrar stöðu flokks­ins. Skoð­an­ir sem for­yst­menn flokks­ins hafa viðr­að geta ekki ver­ið skyndi­skoð­an­ir. Því verð­ur ekki trú­að.   

Vin­ir að ei­lífu?

 Geta þeir sem deila og tor­tryggja hver ann­an unn­ið sam­an af heil­ind­um skömmu eft­ir há­mark átaka og efa­semda? Eðli­lega verða kjós­end­ur að velta því fyr­ir sér hvers­lags brag­ur verð­ur á sam­vinnu þeirra sem tak­ast á af hörku um þing­sæti fram­boðs­list­anna þeg­ar full­yrt er leynt og ljóst um óheil­indi keppi­naut­anna. Mest hef­ur bor­ið á efa­semd­um og tor­tryggni með­al sjálf­stæð­is­manna í Reykja­vík. Aðr­ir munu fylgja á eft­ir.Þeg­ar val­ið er á list­ana, val­ið er í lið­ið, er vænt­an­lega hugs­un flestra þeirra sem mæta á kjör­stað fyrst og fremst sú að velja þá fram­bjóð­end­ur sem eru þeim kær­ast­ir, þá fram­bjóð­end­ur sem eru lík­leg­ir til að vinna sigra í kom­andi kosn­ing­um og koma bar­áttu­mál­um og stefnu­mið­um flokks­ins áfram. Svo eru aðr­ir sem gæta þess af öll­um mætti að ein­staka fram­bjóð­end­ur fái sem versta og mest meið­andi út­komu. Það er oft gert að áeggj­an ann­arra fram­bjóð­enda. Þeg­ar allt er veg­ið er eðli­legt að spyrja, hvað svo? Geta þeir sem hafa tek­ist á, oft af miklu mis­kunn­ar­leysi, starf­að sam­an ein­sog ekk­ert hafi í skor­ist? Jafn­vel með óbragð í munn­in­um ein­sog einn fram­bjóð­and­inn hef­ur orð­að líð­an flokks­fé­laga sinna?Sjálf­stæð­is­flokk­ur­inn er ekki bú­inn að vinna úr deil­um og efa­semd­um eft­ir próf­kjör­ið í Reykja­vík. Þeir sem mest tók­ust á, það er Guð­laug­ur Þór Þórð­ar­son og Björn Bjarna­son, til­heyra hvor sín­um arm­in­um í flokkn­um, alla­vega er það skiln­ing­ur þeirra sem eru ut­an við átök­in. Ómögu­legt er að hugsa sér þá starfa sam­an af full­um heil­ind­um strax að slagn­um lokn­um. Flokks­fé­lag­ar þeirra verða samt að ætl­ast til þess af þeim, en það hef­ur margt ver­ið sagt og gert síð­ustu daga og vik­ur sem eft­ir er að vinna úr.Tæki­færi Sjálf­stæð­is­flokks­ins er merki­legt. Það sem helst get­ur kom­ið í veg fyr­ir væn­leg­an sig­ur í þing­kosn­ing­un­um eru inn­an­flokks­átök og óvild milli þeirra sem eiga að bera blys­ið. Þeir flokk­ar sem eiga eft­ir að fara í gegn­um op­in próf­kjör munu líka skað­ast af inn­an­flokks­átök­um. Það er ekki nokk­ur ástæða til að ætla að tor­tryggni og óheil­indi komi ekki líka við sögu hjá hin­um flokk­un­um.Þjóð­ar­púls Gall­up seg­ir okk­ur að tæki­færi Sjálf­stæð­is­flokks­ins sé mik­ið og að sama skapi sé staða Fram­sókn­ar­flokks­ins og Sam­fylk­ing­ar­inn­ar nið­ur­lægj­andi. Fram­sókn er að fest­ast með inn­an við tíu pró­senta fylgi og Sam­fylk­ing­in má, mið­að við kann­an­ir, berj­ast af krafti til að hanga í fjórð­ungs­fylgi. Breyt­ing­arn­ar á for­ystu Fram­sókn­ar­flokks­ins hafa greini­lega ekki auk­ið fylgi við flokk­inn og Sam­fylk­ing­in virð­ist ekki finna takt­inn. Áfram­hald­andi vand­ræða­gang­ur þess­ara flokka mun styrkja Vinstri græna og Sjálf­stæð­is­flokk­inn. Helst geta flokk­arn­ir fall­ið á eig­in verk­um, ein­sog virð­ist blasa við hjá Sjálf­stæð­is­flokkn­um í Reykja­vík.Eft­ir stend­ur hversu trú­verð­ug­ir fram­bjóð­end­urn­ir verða þeg­ar þeir standa hlið við hlið skömmu eft­ir að hafa stað­ið í harð­vít­ug­um átök­um sín á milli. Eig­um við að trúa því að þeir séu svo fljót­ir að fyr­ir­gefa allt sem var sagt og allt sem var gert eða má vera að próf­kjör geti ekki með nokkr­um hætti ver­ið til þess fall­in að velja sam­hent fólk til verka?

Ís­land fyr­ir Ís­lend­inga?

 

Jón Magnússon lögmaður hefur skrifað grein sem birtist í Blaðinu. Netverjar hafa rætt grein Jóns, en hér er hún í heild.

Sam­kvæmt frétt­um er straum­ur út­lend­inga til lands­ins svo mik­ill að yf­ir­völd henda eng­ar reið­ur á því hvað marg­ir út­lend­ing­ar hafa sest hér að. Við upp­haf skóla­árs kom í ljós að hóp­ur barna af er­lendu bergi brot­inn var ekki kom­inn með kenni­töl­ur. Kerf­ið ræð­ur greini­lega ekki við sí­auk­inn að­flutn­ing út­lend­inga. Þá ber­ast frétt­ir af því að í sum­um yngstu bekkj­ar­deild­um í grunn­skóla í Reykja­vík séu allt að 40% nem­enda af er­lend­um ætt­um. Ég staldr­aði við þess­ar frétt­ir um fólks­fjölg­un og að­flutn­ing út­lend­inga til lands­ins og reikn­aði út að yk­ist straum­ur út­lend­inga til lands­ins svo sem ver­ið hef­ur und­an­far­in ár þá yrð­um við orð­in  400 þús­und í land­inu ár­ið 2015 og út­lend­ing­ar eða ný­bú­ar  um 80 þús­und. Þessi þró­un gæti  orð­ið hrað­ari. Finnst okk­ur það eft­ir­sókn­ar­vert? Væri ég at­vinnu­lít­ill Pól­verji mundi ég ekki hugsa mig tvisv­ar um og flytja til Ís­lands. Eng­inn má skilja orð mín svo að ég sé á móti Pól­verj­um eða öðru kristnu fólki úr okk­ar heims­hluta. Sem dæmi þá er mér af­ar vel við Dani, Svía og Norð­menn en væri það eft­ir­sókn­ar­vert að hing­að flytt­ust 50 þús­und Norð­menn, 100 þús­und Sví­ar og 60 þús­und Dan­ir? Þó spyrnt sé við fót­um gegn aukn­um straumi inn­flytj­enda til lands­ins þá hef­ur það ekk­ert með virð­ing­ar­leysi fyr­ir öðr­um þjóð­um eða kyn­þátta­for­dóma að gera. Það hef­ur með það að gera hvern­ig við vilj­um sjá land­ið okk­ar og þjóð­fé­lag­ið þró­ast.  Sviss­lend­ing­ar hafa grón­ustu lýð­ræð­is­hefð í heimi. Krefj­ist 3% kjós­enda í Sviss þjóð­ar­at­kvæða­greiðslu þá verð­ur hún að fara fram um öll lög­gjaf­ar­mál­efni. Í Sviss hef­ur fólk bú­ið við þessa lýð­ræð­is­hefð í rúm 100 ár. Skoð­að í bak­sýn­is­spegl­in­um allt að 100 ár aft­ur í tím­ann sést að fólk­ið í Sviss hef­ur allt­af kos­ið það sem var land­inu hag­kvæm­ast hverju sinni.  Ný­lega var kos­ið um inn­flytj­en­dal­ög­gjöf í Sviss. Í frétt­um frétta­miðl­anna seg­ir að fólk­ið í Sviss hafi val­ið eina hörku­leg­ustu inn­flytj­en­dal­ög­gjöf sem þekk­ist. Af hverju? Af því að venju­leg­um Sviss­lend­ing­um of­býð­ur, þó að meiri­hluti stjórn­mála­flokka þar í landi hafi ekki haft af­skipti af mál­inu frek­ar en hér.  Í vor hafn­aði Al­þingi að nýta sér und­an­þágu sem tæk var til að koma í veg fyr­ir auk­inn inn­flutn­ing fólks til lands­ins. Magn­ús Þór Haf­steins­son, al­þing­is­mað­ur úr Frjáls­lynda flokkn­um og vara­for­mað­ur þess flokks, flutti þá at­hygl­is­verða ræðu og var­aði við af­leið­ing­um af þessu ábyrgð­ar­leysi, að­vör­un­ar­orð sem sýn­ir sig nú að áttu full­an rétt á sér.  Hvers vegna töldu all­ir stjórn­mála­flokk­ar nema Frjáls­lyndi flokk­ur­inn eðli­legt að gal­opna land­ið fyr­ir út­lend­ing­um? Var það ábyrg af­staða? Við Ís­lend­ing­ar höf­um ver­ið heppn­ir með að stór hluti fólks sem hing­að hef­ur kom­ið er harð­dug­legt  fólk. Það breyt­ir því ekki að við vilj­um hafa okk­ar vel­ferð­ar­sam­fé­lag fyr­ir Ís­lend­inga. Við vilj­um ekki missa al­gjör­lega stjórn á þró­un­inni. Ég vil ekki fá hing­að fólk úr bræðra­lagi Mú­ham­eðs sem hef­ur sín eig­in lög og virð­ir ekki lág­marks­mann­rétt­indi og mis­býð­ur kon­um. Ég vil ekki fá til Ís­lands hópa sem eru til vand­ræða alls stað­ar í Evr­ópu. Ef til vill má ekki segja þetta þar sem pól­it­ísk­ur rétt­trún­að­ur er alls­ráð­andi og hvert frá­vik frá hon­um for­dæmt. Það er hættu­legt ef fólk tal­ar sí­fellt um hluti sem skipta litlu máli en læt­ur stóru mál­in, fram­tíð­ar­mál­in, fram­hjá sér fara eins og þau væru ekki til.  Sætt­um við okk­ur við það, er okk­ur sama um að fimmti hver Ís­lend­ing­ur ár­ið 2020 tal­i ekki ís­lensku? Þekki ekki sögu þjóð­ar­inn­ar? Við er­um svo lít­ið sand­korn í þjóða­haf­inu að mesta ógn sem  sjálf­stæð ís­lensk þjóð og ís­lensk menn­ing hef­ur nokkru sinni stað­ið frammi fyr­ir er núna. Það er okk­ar hlut­verk að velja leið­ina áfram. Fyr­ir Ís­land og Ís­lend­inga.  

Hver borg­ar eða kaup­ir?

1. nóvember 2006

Þar sem próf­kjör kosta mjög mik­ið og fram­bjóð­end­ur hafa úr millj­ón­um að spila er eðli­legt að spyrja, hver borg­ar? Ís­lensk­ir stjórn­mála­menn hafa kom­ið sér upp sér­stöku kerfi þar sem þeir geta fal­ið fyr­ir kjós­end­um hver borg­ar bar­áttu þeirra, bæði þing­manns­efn­anna sjálfra og eins hvern­ig flokk­arn­ir afla sér tekna, það er ann­arra en rík­is­styrkja og fram­laga flokks­fé­laga.Öll­um er ljóst að ein­staka fram­bjóð­end­ur kosta miklu til, bæði með aug­lýs­ing­um og skrif­stofu­haldi. Lág­marks­krafa er að þing­manns­efn­in gefi upp hversu mik­ið bar­átt­an kost­ar og ekki langt und­an er kraf­an um upp­lýs­ing­ar um greið­end­urna. Lýð­ræð­is­lega kjörn­ir full­trú­ar þjóð­ar­inn­ar verða að vera hafn­ir yf­ir all­an vafa um hvort þeir standi í þakk­ar­skuld eða fjár­skuld­um við greið­end­ur bar­átt­unn­ar.Sama á við um stjórn­mála­flokk­ana. Kjart­an Gunn­ars­son, fyrr­ver­andi fram­kvæmda­stjóri Sjálf­stæð­is­flokks­ins, var helsti hem­ill­inn á að flokk­arn­ir opn­uðu bók­hald sitt og sættu sömu lög­mál­um og aðr­ir verða að gera. Nú þvæl­ist hann ekki leng­ur fyr­ir og þess vegna er tæki­færi fyr­ir stjórn­mála­menn nú­tím­ans að hætta leyni­að­gerð­um og sýna þjóð­inni sann­leik­ann. Ef­laust er ekki hægt að fletta upp fjár­reið­um flokk­anna í for­tíð­inni, þar sem bóka­halds­gögn eru ef­laust af skorn­um skammti.Full­yrð­ing­ar fólks um að bæði fram­bjóð­end­ur og flokk­ar lofi svört­um greiðsl­um eru svo ann­að mál og ekki síð­ur al­var­legra. Ekki er ástæða til að ef­ast um sann­leiks­gildi þeirra sem segj­ast hafa þeg­ið svarta pen­inga frá flokk­um og fram­bjóð­end­um vegna vinnu við kosn­inga­bar­áttu. Trú­lega munu flokk­arn­ir all­ir standa fast gegn þeim sem upp­ljóstra. Hag­ur flokka og þjóð­ar fer ekki allt­af sam­an. Ef sam­skipt­in væru fyr­ir­vara­laus hefðu flokk­ar og fram­bjóð­end­ur ekk­ert að fela. Mest nota stjórn­mála­menn þau rök að upp­lýs­ing­ar um greið­end­ur flokka og fram­bjóð­enda skekki lýð­ræð­ið. Þessi rök eru hald­laus, því er öf­ugt far­ið. Leynd­in er ávís­un á tor­tryggni, efa­semd­ir og trú á að ekki sé allt með felldu. Aðr­ar þjóð­ir hafa fjár­reið­ur flokk­anna að­gengi­leg­ar og er­lend­ir stjórn­mála­menn kom­ast bara ekki upp með það sama og okk­ar.Enn og aft­ur eru tíma­mót þar sem kosn­ing­ar eru í nánd með öllu til­heyr­andi. Á þess­um tíma­mót­um væri fínt að fram­bjóð­end­ur legðu spil­in á borð­ið og leyfðu okk­ur að sjá hvað­an þeir fá afl­ið og styrk­inn til allra aug­lýs­ing­anna, til skrif­stofu­halds­ins og sanni þann­ig fyr­ir okk­ur að þeir standi ekki í þakk­ar­skuld eða pen­inga­skuld við nokk­urn og að þeir geti starf­að áfram án þess að eiga eft­ir að gera upp við gef­end­urna. Til að kjós­end­ur viti hvort upp­gjör fari fram verða þeir að vita hverj­ir gef­end­urn­ir eru, jafn­vel hvort rétt­ara sé að tal­a um kaup­end­ur en gef­end­ur.

Bág staða kvenna

  

31. október 2006

Hvorki Sam­fylk­ingu né Sjálf­stæð­is­flokki tókst að gera kon­um eins hátt und­ir höfði í próf­kjör­um helg­ar­inn­ar og körl­um. Kannski er ekk­ert at­huga­vert við að kon­ur fóru al­mennt hall­oka í próf­kjör­un­um. Kannski var fram­boð kvenna ekki nógu gott og kannski gátu kjós­end­ur ekki veitt þeim kon­um, sem sótt­ust eft­ir þing­sæt­um, meiri stuðn­ing en raun varð á. Ef það er svo, þá verð­ur að skoða bet­ur og end­ur­meta þá að­ferð sem er not­uð við að velja á fram­boðs­lista flokk­anna. Það geng­ur ekki, kosn­ing­ar eft­ir kosn­ing­ar, að slík­ur ójöfn­uð­ur sé með kynj­un­um.Hvað sem sagt er þá er staða kvenna í Sjálf­stæð­is­flokki af­leit. Flokk­ur­inn hef­ur nú níu þing­menn í Reykja­vík og tak­ist flokkn­um að halda sínu verða tveir þing­menn af níu í Reykja­vík kon­ur og sjö karl­ar. Það er af­leit staða og þess vegna er ómögu­legt að taka und­ir með þeim sem segja stöðu kvenna í Sjálf­stæð­is­flokkn­um í Reykja­vík við­un­andi. Það er ver­ið að blekkja með þann­ig full­yrð­ing­um. Eina kon­an sem gegn­ir þing­mennsku í Norð­vest­ur­kjör­dæmi fékk fall­ein­kunn hjá flokks­systk­in­um sín­um í Sam­fylk­ing­unni og á lík­ast til enga mögu­leika á að ná þing­sæti. Af þeim tveim­ur próf­kjör­um sem hafa ver­ið hald­in nú hef­ur staða kvenna lít­ið eða ekk­ert batn­að. Það á að vera áhyggju­efni.Sé það svo að al­mennt séu kon­ur sem sækj­ast eft­ir þing­sæti eitt­hvað lak­ari kost­ur en þeir karl­ar sem sækj­ast eft­ir sömu sæt­um þá verð­ur að bregð­ast við því. Eng­in rök segja okk­ur að kon­ur séu al­mennt og fyr­ir­fram síðri kost­ur en karl­ar til að gegna störf­um við stjórn­sýslu. Ef við ger­um ráð fyr­ir að kjós­end­ur í próf­kjör­um velji fram­bjóð­end­ur út frá því sem þeir telja best fyr­ir flokk og þjóð með þess­um ár­angri þarf að finna aðra leið en próf­kjör til að velja á list­ana. Ein­sog allt stefn­ir í nú fer því fjarri að Al­þingi spegli þjóð­ina. Aft­ur verð­um við með þing­heim þar sem karl­ar eru í mikl­um meiri­hluta.For­ysta stjórn­mála­flokk­anna hlýt­ur að hafa áhyggj­ur af þró­un­inni. Próf­kjör­in hafa með­al ann­ars hafn­að sitj­andi þing­mönn­um. Björn Bjarna­son fékk slæma kosn­ingu, sama er að segja um Pét­ur Blön­dal og Sig­urð Kára Krist­jáns­son og Birgi Ár­manns­son og auð­vit­að Sam­fylk­ing­ar­kon­una Önnu Krist­ínu Gunn­ars­dótt­ur. Kannski er það já­kvæða við próf­kjör­in að þeir þing­menn sem ekki standa sig nógu vel, að mati kjós­enda, fá að vita af því með eft­ir­tekt­ar­verð­um hætti.Þrátt fyr­ir að próf­kjör geti ver­ið áminn­ing fyr­ir ein­staka þing­menn og jafn­vel brott­rekst­ur þá er vand­inn stærri og meiri en kost­irn­ir. Þing­ræð­ið hef­ur lát­ið á sjá og það er verk að vinna því virð­ingu og stöðu á ný. Það verð­ur best gert með því að á þingi sé þver­skurð­ur af þjóð­inni, ekki að­eins þeir sem nenna og geta bar­ist fyr­ir sjálf­an sig í próf­kjör­um, það þarf líka þau sem hafa hug­sjón­ir og lang­an­ir til að láta til sín taka, láta gott af sér leiða.

Stokkið yfir staðreyndir í Ísafold

29. október 2006

Mikið ósköp varð ég undrandi þegar ég las nýtt tímarit þeirra feðga Reynis Traustasonar og Jóns Trausta. Reyndar er varla hægt að tala um lestur, því þegar ég sá mynd af mér þar sem var verið að fjalla um sértakt mál í sögu Fréttablaðsins tók ég að lesa hvað var til umfjöllunar og eftir þann lestur hafði ég fengið nóg. Meira hirði ég ekki um að lesa í blaðinu og ætla að segja hvað það er sem gekk svona fram að mér.

Ísafold er að fjalla um samskipti eigenda og fjölmiðla og þar er rakinn hluti af sögu frá því í júlí í fyrra. Búið var að ákæra í Baugsmálinu og allir fjölmiðlar gerðu allt sem þeir gátu til að komast yfir ákærurnar. Enginn hafði náð árangri. Ég fór í sumarfrí og hafði verið á Jótlandi í nokkra daga þegar einn af meðstjórnendum mínum á Fréttablaðinu hringir til mín og spyr mig í fyrstu hvernig standi á því hann eigi sérstakt erindi við mig. Ég var í akstri svo ég stoppaði bílinn og fékk fréttir að heiman. Meðan ég var í burtu höfðu aðrir stjórnendur Fréttablaðsins gengist inn á samkomulag við Baug, eða þá ákærðu, um birtingu ákæra, skýringa með þeim og viðtöl við Jón Ásgeir Jóhannesson og Jóhannes Jónsson. Það sem meira var að búið var að taka á móti efninu, taka viðtöl við þá feðga og senda þau til yfirlestrar, sem stangaðist algjörlega á við siðaskrá Fréttablaðsins, og aðeins var beðið þess að Baugsmenn gæfu heimild til birtingar. Ég brást reiður við og sagðist koma heim strax til að stöðva samkomulagið, koma í veg fyrir að vandi okkar, vegna þessa, ykist enn. Þá kom í ljós að samskonar samkomulag hafði verið gert við breska blaðið The Guardian. Skilyrði var að Bretarnir réðu hvaða dag efnið birtist og það myndi birtast sama dag í The Guardian og Fréttablaðinu. Þá var mér sagt að Bretarnir hefðu frestað birtingu svo ég gat lokið Danmerkurferðinni og látið málið til mín taka þegar ég kæmi heim. Sem ég og gerði.

Daginn sem ég kom heim boðaði ég meðstjórnendur mína á fund og sagði þeim að ég myndi rjúfa samkomulagið strax. Þeir mótmæltu ekki, ég fékk fund strax með stjórnarformanni Baugs þar sem ég tilkynnti honum að ekkert samkomulag væri lengur milli Baugs og Fréttablaðsins. Ástæðan var einföld og er einföld. Fjölmiðlar semja ekki um fréttir, fjölmiðlar semja ekki um fréttir.

Af tillitsemi við meðstjórnendur mína féllst ég á, illu heilli, að eyða ekki efninu sem var búið að vinna. Sagði þeim að ég myndi ekki snerta það, ekki skoða einn staf fyrr en daginn sem Guardian birti fréttirnar og sagði frá ákærunni. Fréttablaðið var því ekki fyrsti fjölmiðillinn til að birta fréttir af ákærunum og viðbrögðum við þeim. Eðlilegast hefði verið að eyða öllu efninu og sennilega gerði ég mistök að gera það ekki.

Baugsmenn gerðu ekki annað en bjóða efnið með skilyrðum. Það er eitt, hitt er verra og er ófyrirgefanlegt að fjölmiðill þáði efnið.

Vandinn var ekki að baki. Ég lagði áherslu á að fram kæmi í Fréttablaðinu að viðtölin við Jón Ásgeir og Jóhannes hefðu verið lesin yfir. Það kom ekki til greina að fela það, þar sem önnur viðtöl eða annað efni var ekki sent úr húsi til yfirlestrar. Ég leitaði raka til að sannfæra sjálfan mig og fann þau ein að þar sem talað var við ákærða menn í mjög viðkvæmri stöðu var réttlætanlegt að víkja frá siðaskrá blaðsins. Kannski var það ekki rétt og þetta leitar á mig af til, var þetta rétt eða ekki. Ég er ekki viss. 

Greinina í Ísafold skrifar Jóhann Hauksson, en hann tók viðtalið við Jóhannes Jónsson, viðtal sem ég setti í geymslu vegna þess hvernig það varð til. Sagan af samskiptum Baugsmanna og Fréttablaðsins segir mér það að Baugsmenn höfðu ágæt rök, Fréttablaðið var víðlesnasta og blað landsins, og er enn, og því ekkert athugavert að leita til þess með mál sem þetta, en það er ekki þar með sagt að fjölmiðill eigi að þiggja efnið. Það gerði Fréttablaðið, það samdi um fréttir. Ég rauf samkomulagið og það gekk eftir, nema að hluta, það sem gekk eftir, var að Fréttablaðið réði sjálft hvenær efnið birtist og hvað af því birtist. Daginn sem Guardian birti fréttina las ég efnið í fyrsta sinn og þá var tekin ákvörðun um með hvaða hætti við birtum þetta. Úr varð að setja efnið á nokkrar síður og ekki veitti af. En það sem mér þótti merkilegast var að Fréttablaðið afþakkaði þar með forskot á aðra íslenska fjölmiðla um birtingartíma, en hafði vissulega minna fyrir efnisvinnslu þennan dag en t.d. Morgunblaðið.

Mér var legið á hálsi að láta sjónarmið ákærðu koma eins skýrt fram í fyrirsögnum og raun var á. Í mörg ár skrifaði ég fréttir af dómsmálum og fréttamat mitt var það eftir lestur ákæranna í Baugsmálinu sumarið 2005 að mikið var að og efasemdir ákærðu væru meira fréttaefni en annað, sem reyndist svo vera hárrétt.

Þriðji hver hafnaði Birni alfarið

29. október

Björn Bjarnason fær ekki góða kosningu í prófkjörinu og það er vita vonlaust að reyna að telja okkur trú um að svo sé. Útreið Björns er mesta fréttin í prófskjörsúrslitunum og næst koma svo fínar kosningar Guðfinnu Bjarnasdóttur og Illuga Gunnarssonar. Góð kosning þeirra hlýtur að vera áfelli yfir þingmönnunum sem koma þeim nokkuð langt að baki í stuðningi flokksmanna, hvers vegna fá nýliðar svona langtum betri kosningu en starfandi þingmenn?

Björn fær einungis stuðning þriðjungs þátttakenda í annað sætið, sætið sem hann sóttist fast eftir og fékk stuðning formanns flokksins í þeirri baráttu, og það sem er ekki síður merkilegt er að þriðjungur þeirra sem greiddu atkvæði veittu Birni ekki stuðningi í nokkurt sæti, þannig að þriðjungur flokksmanna í Reykjavík hafnaði Birni ákveðið þrátt fyrir allt sem lagt var undir og hvatningarorð Geirs H. Haarde um að veita Birni stuðning.

 

Þetta eru merkustu fréttirnar.

Varðandi gengi kvenna, þá eru þær þrjár í tíu efstu sætum og fyrsta konan er í fjórða sæti, önnur í sjöunda og þriðja í tíunda.

Vand­með­far­ið vald

26. október 2006

  Sam­fé­lag­ið fær­ir sum­um þegn­um sín­um mik­ið vald. Ráð­herr­ar hafa vald, stund­um Al­þingi, dóm­stól­ar og svo lög­regl­ur ým­is­kon­ar. Sama er að segja um ákær­end­ur. Sumt af þessu valdi er öfl­ugt og það er mik­ils virði að þeir sem er treyst fyr­ir því fari var­lega með það. Ill eða röng með­ferð á valdi er of­beldi gegn þeim sem henni sæta. Þess vegna er brýnt að þeir ein­ir fái vald sem geta beitt því af var­úð og rétt­læti.At­huga­semd­ir Jóns Ás­geirs Jó­hann­es­son­ar, for­stjóra Baugs, vegna er­ind­is rík­is­lög­reglu­stjóra til lög­regl­unn­ar í Lúx­em­borg er eft­ir­tekt­ar­verð­ar. Hafi Jón Ás­geir rétt fyr­ir sér er kom­in upp al­var­leg staða. Þá skipt­ir engu hvaða skoð­un hvert og eitt okk­ar hef­ur á Jóni Ás­geiri, Baugs­mál­inu, rík­is­lög­reglsut­jóra, dóm­ur­um eða hverju sem er. Það er ekki heppi­legt að í krafti valds sé leit­að til lög­reglu í öðr­um lönd­um og beð­ið um að­stoð á fölsk­um for­send­um. Við það má ekki una. Þess vegna er ómögu­legt að þeir sem fram­kvæmdu kom­ist upp með það. Þá hafa þeir mis­beitt valdi sem við hin treyst­um þeim til að fara með og þá er að­eins eitt í stöð­unni, það er að aft­ur­kalla vald­ið. Fela ein­hverj­um öðr­um það. Reynd­ar er Baugs­mál­ið allt að þró­ast á þann veg að svipta ætti þá öllu valdi sem mest beittu því í mál­inu.Lög­reglu er fal­ið mik­ið vald, með­al ann­ars til að fylgj­ast með okk­ur hin­um, og ráð­herr­ar virð­ast hafa get­að feng­ið heim­ild­ir dóm­stóla til hler­un­ar þó rök þeirra fyr­ir njósn­un­um hafi ver­ið eng­in eða veru­lega veik. Þess­um er fal­ið mik­ið vald og vand­með­far­ið. Það er al­var­legt að njósna um ann­að fólk og þess þá held­ur þeg­ar hand­haf­ar valds­ins eru ráð­herr­ar og lög­regla. Venju­leg­ir borg­ar­ar mega sín lít­ils gegn slíku afli. Þess vegna verða kröf­urn­ar á þá sem fara með vald­ið að vera sér­lega mikl­ar og allt sem mið­ur fer í beit­ingu valds­ins verð­ur að telj­ast til al­var­legra brota og leiða til aft­ur­köll­un­ar valds­ins.Rík­is­sak­sókn­ari hef­ur heim­ild­ir til að hefja rann­sókn­ir á mál­um að eig­in frum­kvæði. Það hef­ur hann gert með meint hler­un­ar­mál Jóns Bald­vins Hanni­bals­son­ar. Kannski má rík­is­sak­sókn­ari láta frek­ar til sín taka. Hann gæti til að mynda lát­ið rann­saka upp­haf Baugs­máls­ins, grun og full­yrð­ing­ar um ólög­mæt­ar hler­an­ir og njósn­ir lög­regl­unn­ar og ef­laust fleira og þá hvort rétt sé að lög­regla haldi skrár yfir fé­lags­menn ein­stakra sam­taka og fé­laga, sem stenst varla lög um per­sónu­vernd, sé rétt að slík­ar skrár séu til og þær not­að­ar í leyni­her­bergj­um í lög­reglu­stöð­inni.Hafi Jón Ás­geir rétt fyr­ir sér og hafi lög­regl­an bor­ið á hann allt aðr­ar og meiri sak­ir en efni stóðu til, til þess að afla gagna er­lend­is, er ljóst að lög­regl­an hef­ur geng­ið of langt í með­ferð valds­ins sem við höf­um fal­ið henni. Sam­fé­lag­ið get­ur aldrei sæst á að þeir sem er fal­ið vald beiti því að eig­in geð­þótta og hirði ekk­ert um þá sem fyr­ir verða. Stang­ist gerð­ir lög­reglu ekki á við lög, rétt­læt­ir það samt ekki að­gerð­irn­ar. Vald­ið er vand­með­far­ið.

Elín til Blaðsins

25. október 2006

Það er rétt sem Pétur Gunnarsson segir á bloggsíðu sinni, Elín Albertsdóttir, fyrrverandi ritstjóri Vikunnarm, hefur verið ráðin til starfa á Blaðinu. Hún byrjar 1. nóvember. Lesendur mun verða varir við störf hennar á næstu dögum. Mikil reynsla Elínar mun styrkja Blaðið.